łuk

spałam na polanie

obudził mnie błysk

białych skrzydeł słońca

i krzyk mewy

ścigała jakiegoś drapieżnego ptaka
był ze dwa razy większy od niej
rzucała się na niego raz po raz

i tak kreślili ułomny kardiogram

w poprzek wielkiego nieba

nic z tego nie rozumiałam
przecież mewy nie bronią swoich terytoriów

i nie polują nawet na pustułki
wreszcie pojęłam że to zrozpaczona matka
której bystrooki głodny zabrał pisklę

odganiał ją jak natrętną muchę

właściwie się nie przejmował

choć ona nie chciała odpuścić

przegrana nie mieściła się w ptasim móżdżku

zniknęli za lasem a świat

wciąż nieskazitelnie piękny

przykryła wytworna kopuła

nad świeżym daniem

ze smutku

jakoś czerwiec 2009