z dupy

cała jestem z dupy, wiesz

świat mi mówi w taki deszcz

spierdalaj stąd ty mały

gniocie nie pałętaj mi

się tu po powierzchni bo

zajebię

wiec zmywaj się idź między

wszawe trawy, poddrzewa

wszędzie śmieci mają

dziś wolny wybieg

zawiewa i piździ

aerozolem rozkładu jazdy

depresji i nerwic

w mózgu mym

ulało się szare

trzęsawisko

tam grzęźnie

każda myśl

pozłocista

18.11.2010

Aleksander

Anioł Aleksander

Ląduje na ławce

Gdzie siedzę zalana

Łzami

Powoli wysupłuje

Twarz spomiędzy palców

Tłumaczy jak ją wystawić

Do wiatru 

Boję się na niego spojrzeć

Wszak piękny może być

Posłaniec boży

Jak zwykły człowiek

Sam wypruty

Z tkanki miłości

Tuli skrzydła

Nie do zdarcia

Bierze za rękę

Prowadzi do domu

Wąską kładką

Alei Zwycięstwa

początek 2011

Pódlmy się

Pódlmy się,

Niewiedzący mały tworze

Tyś porwał się na strzępy

W ostatecznie przegranej sił próbie

A twa nieprzystojna zazdrość

Wypełniła nas wiekuistą niechęcią

Dziś wymagamy

Byś w swojej skończonej głupości

Pouczony przez tych

Niepocieszonych w swojej iluzji

Którzy wyszli za ciebie

Opanował zwolna ogarniający cię

Zamęt.

ekspozycja

nie ma kwestii „czy”

to pewne jak brylant

 w zaćmieniu słońca

dwugłowy cielak

zdrowe siedmioraczki

kwestia tego „kiedy”

jest pomijalna niczym

pustynie Amazonii

kwitnący ogród Antarktydy

i bałtyckie tropiki

drażliwą kwestię „jak”

oddałam w inne ręce

tak nieistniejące

że aż wszechmocne

10.10.2010

noc sierpień

balkon maciejka macierzanka

noc niebo spadająca gwiazda

bieg piasek taniec filiżanka

skorupy pocałunek krew

wiatr cisza świerszcze wysypisko

szum klakson ryk srebrzystość brzozy

powojnik burza front lotnisko

pragnienie ciała pasaż zew

skowyt tęsknota dal potwory

początek koniec motyl potop

proch zagubienie losy tory

bezruch czekanie ona ty

śmierć zmiana zwrot potęga romans

postanowienie niwecz postęp

wszechświaty przeskok cud rezonans

dotyk uśmiechy cisza my

16.09.2010

odkorozja

zielony król miejskiej alei

niegdyś

chwytał słońce garściami

miał sporo dzieci

w kolczastych ubrankach

brąz

i skryta biała plamka

pewnego lata

skorodował

jakoś pod koniec sierpnia

dłonie opadły

chaotycznie

tysiącem rdzawych szelestów

tylko w pamięci

palce kasztanów

pożółkłe od jesieni

stop

rozbij bur chmur

nawiń je z powrotem

na północ

wsiorb ten deszcz

do góry

podnieś spadłe liście

poprzyczepiaj i

przemaluj na zielony

kolor

przesuń mi słońce

znad widnokręgu

w zenit

zaniebieszcz ten

sufit

wsadź wielka grzałę

do małego morza

eksterminuj meduzy

stań mi rtęcią w termometrze

na dwudziestym siódmym piętrze

wiosna 2010

wiosno

Droga wiosno, napierdalaj

Bezlitośnie młotkiem słońca

Z zimy mroźnej objęć rzuć nas

W skwar, gdzie można zejść z gorąca

Napierdalaj droga wiosno

Letnim czasem karkołomnym

Niechaj kos swą piosnkę prostą

Gwiżdże póki jest przytomny

Napierdalaj wiosno miła

Deszczem, gradem i żabami

Niech komary tną nas w ryła

Atakując tabunami

Burzy czarnej jak rzyć czarta

Ciśnij nam w twarz mokrą szmatą

Byśmy mogli w końcu wrzasnąć

Napierdalaj, drogie lato!

był taki konkurs, kiedy zima 2010 nie chciała się skończyć.

morena

w zimnych laboratoriach

zamorskiego kraju

jajogłowi w kitlach

skubią księżyc pomału

tu dotkną, tam uszczkną

szczyptę seleniej duszy

chcą ją ucapić rączką

ciągle za krótką

tymczasem na Morenie

piętrzą się sine hałdy

księżyc zstąpił na ziemię

wydatnie zwiększając albedo

kosztem libido

tu chłopaki grają w golfa

przy szwankującej grawitacji

pyk karbowaną piłeczkę

wprost do krateru

na porzuconych kartofliskach

widać szczątki Phoebosa

i jak najbardziej jest woda

wielkie hałdy śniegu

w kolorze selenu

to musiała być zima 2009-2010